Κι αν το θέατρο θεωρείται «προϊόν» και επίτευγμα της Αθήνας - με ρόλο μάλλον ήσσονος σημασίας, για τη Μακεδονία … τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Μπορεί να είναι φυσικό «παιδί» της Αθήνας, το μακεδονικό βασίλειο όμως κατάφερε να το «επικοινωνήσει» ως τα πέρατα του κόσμου (η οικουμενικότητα του κράτους του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η διευρυμένη πρώτη «παγκοσμιοποιημένη» κοινωνία που προέκυψε από την εκστρατεία του στην Ανατολή).
Πολιτικές καθαρά οι διαφορές των εννοιών, με τις οποίες αντιμετωπίζεται το θέατρο από τη γέννησή του [στα λατρευτικά δρώμενα και τι ιερές τελετές των πρώιμων χρόνων στη μινωική Κρήτη και τη συνέχεια, στη διάρκεια των λεγόμενων σκοτεινών αιώνων (11ος-8ος αι. π.Χ.), οπότε οι τελετουργικές εκδηλώσεις προς τιμήν του θεού Διονύσου απέκτησαν, μέσω τραγουδισμένων ύμνων, των διθυράμβων, μια περισσότερο σκηνική μορφή που σταδιακά έφθασε σε μια πιο συγκροτημένη έκφραση με θεατρικό λόγο και αναπαραστατική πράξη] μέχρι τον κολοφώνα τη δόξας του (5ος-4ος πΧ αιώνες) αλλά και τη μετατροπή του σε θέαμα στα ρωμαϊκά χρόνια.
Η διάδοση και η επικράτηση της θεατρικής τέχνης στον χώρο του μακεδονικού βασιλείου φαίνεται πως έγινε με τον ίδιο τρόπο και περίπου στον ίδιο χρόνο που επιτελέστηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο όπου κατοικούσε ελληνικός πληθυσμός. Περίπου στο τέλος του 5ου αιώνα π.Χ. έχουμε τις πρώτες μαρτυρημένες παραστάσεις εκτός Αθηνών σε μεγάλες αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας. Στις αρχές του 4ου αιώνα π. Χ., η τάση να παίζονται θεατρικά έργα σε όλη την ελληνική επικράτεια αρχίζει να γενικεύεται. Στην Αθήνα, κατά τον χρυσό αιώνα του Περικλή, το θέατρο αποτελούσε το αποκορύφωμα της κυριαρχίας του δήμου. Στη Μακεδονία στον κολοφώνα της δόξας σπουδαίων βασιλέων, αρχής γενομένης από τον Αρχέλαο που το εισήγαγε στον τόπο του, εξυπηρέτησε τους στόχους της ηγεσίας και της άρχουσας τάξης και υπήρξε ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον βασιλιά και τον λαό» λέει στο ΑΠΕ -ΜΠΕ η διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης Πολυξένη Αδάμ – Βελένη, εισηγήτρια της αποψινής διάλεξης, με τίτλο «Θέατρο και Θέαμα στην Αρχαία Μακεδονία».
Τη διάλεξη, που θα φιλοξενηθεί στην αίθουσα «Μανόλης Ανδρόνικος» του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης, απόψε (στις 8 μ.μ.) συνδιοργανώνουν η Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία «ΤΕΧΝΗ»- Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.
«Το θέατρο αποτελεί καθρέπτη της εποχής του, η εξέλιξή του κατά τους μετέπειτα χρόνους θα πρέπει απαραιτήτως να παρακολουθείται μέσα στο ιστορικό του πλαίσιο, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψη τις πολιτικές, κοινωνικές, θρησκευτικές και οικονομικές συνθήκες που το επηρεάζουν και εν τέλει το διαμορφώνουν. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, δεν συνεχίζεται το γνώριμο θέατρο της κλασικής Αθήνας ή έστω της ελληνιστικής επικράτειας, το θεατρικό φαινόμενο όμως έχει ήδη εδραιωθεί, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της δημόσιας ζωής απανταχού στον ελλαδικό κόσμο και έχει εξελιχτεί ανάλογα με την κοινωνία, η οποία κατά καιρούς το έθρεψε και στην οποία εν τέλει απευθυνόταν. Κι ας μην ξεχνούμε ότι μετά την κοσμοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου όλο το ανατολικό κομμάτι της Μεσογείου μέχρι τα βάθη της Μέσης Ανατολής ήταν ελληνόφωνο και είχε την παράδοση του ελληνικού θεάτρου το οποίο ανέβαινε σε εξαιρετικής αρχιτεκτονικής θεατρικά οικοδομήματα μέχρι και την ύστερη αρχαιότητα» τονίζει η κ. Βελένη. Αντίστοιχα θέματα ανακύπτουν και με τη μελέτη του θεάτρου κατά τη ρωμαϊκή εποχή.
Ως… «εισαγωγέας» του θεάτρου στη Μακεδονία θεωρείται ο βασιλιάς Αρχέλαος (414-399 π.Χ.), ο οποίος αφού ανασυγκρότησε το βασίλειο, μεταφέροντας την πρωτεύουσα από τις Αιγές στην Πέλλα, επιδίωξε να δημιουργήσει στερεότερες πνευματικές και καλλιτεχνικές σχέσεις με τη Νότια Ελλάδα. Στο ανακτορικό του συγκρότημα φρόντισε να φιλοξενηθούν οι διασημότεροι καλλιτέχνες της εποχής του. Ανάμεσά τους ο ποιητής και μαθητής του Σωκράτη, Αγάθωνας και ο Ευριπίδης. Ο τελευταίος θα φθάσει στη Μακεδονία το 408 π.Χ., ύστερα από πρόσκληση του βασιλιά, για να κάνει γνωστή την τέχνη του στους εκλεκτούς εταίρους της πρωτεύουσας και να τη διαδώσει στην ενδοχώρα του βασιλείου. Εδώ, θα περάσει τα τελευταία του χρόνια και, κατά την παράδοση, θα βρει δύο χρόνια αργότερα, το 406 π.Χ., τραγικό θάνατο στο κυνήγι, στην περιοχή της αρχαίας Αρέθουσας, στο ανατολικό τμήμα του σημερινού νομού Θεσσαλονίκης. Θάφτηκε στη Μακεδονία με ξεχωριστές τιμές, οι Αθηναίοι, όμως, διεκδικώντας την αποκλειστική δόξα του τραγικού ανήγειραν προς τιμήν του κενοτάφιο.
Δεν γνωρίζουμε, επιπλέον, αν ο μεγάλος δραματουργός ήλθε μόνος του κι αν ανέλαβε ο ίδιος να διδάξει έργα του σε εκλεκτούς εταίρους ή αν το συνόδευαν και άλλοι καλλιτέχνες σχετικοί με το θέατρο. Δεν υπάρχει καμιά μαρτυρία για τον αριθμό και την ταυτότητα των έργων που ανέβηκαν. Λέγεται, ωστόσο, ότι τα δύο τελευταία έργα του, τις Βάκχες και ένα χαμένο σήμερα, και άγνωστο σε μας, έργο προς τιμήν του βασιλιά Αρχελάου, με ομώνυμο τίτλο, τα συνέγραψε στη μακεδονική αυλή.
Σύντομα, πάντως, η πρωτεύουσα φαίνεται πως απέκτησε πιο μόνιμο θέατρο το οποίο δεν έχει ακόμη εντοπιστεί ανασκαφικά, η ύπαρξή του, όμως, μαρτυρείται στον Πλούταρχο.
Σε κείμενα του Πλουτάρχου είναι που αναφέρεται ότι ο Μ. Αλέξανδρος θέλησε να κατασκευαστεί το προσκήνιο του θεάτρου στην Πέλλα από …χαλκό (προκειμένου να …γυαλίζει και να «επιβάλλεται» με την παρουσία του στο χώρο;).
Την …οίηση του Μ. Αλεξάνδρου ανέκοψε (ευτυχώς) ο τεχνικός σύμβουλος του έργου καθώς τον έπεισε ότι κάτι τέτοιο δεν επιτρέπεται για λόγους ακουστικής.
Την παρουσία θεάτρου και την επιρροή των τριών τραγικών, αλλά προπαντός του Ευριπίδη, στη Μακεδονία, «αποδεικνύει» σειρά ευρημάτων. Εκατοντάδες αγγεία και σκύφοι που εντοπίστηκαν σε πρόσφατες ανασκαφές στο Μακεοδνικό χώρο φέρουν στην πήλινη επιφάνεια τους, αφηγούμενες σκηνές (είχαν προηγουμένως κυκλοφορήσει σε εικονογραφημένους κυλίνδρους παπύρου- πρόσρομοι των … «κλασσικών εικονογραφημέων»;- από τους οποίους οι κεραμείς της εποχής τις μετέφεραν στα αγγεία). Η συχνότητα των ανάγλυφων αυτών διακοσμήσεων, σε αγγεία πόσεως καθημερινής χρήσεως ή σε πιο πολυτελή συμποσιακά σκεύη φανερώνει ότι ήταν αναγνωρίσιμες από τους χρήστες τους, οι οποίοι θα έβλεπαν συχνά θεατρικές παραστάσεις έργων του.
Πληθώρα κινητών ευρημάτων σχετικών με το θέατρο δείχνουν θεατρική δραστηριότητα σε πόλεις της αρχαίας Μακεδονίας, όπως οι Αιγές, η Πέλλα, η Όλυνθος, η Αμφίπολη,το Δίον, η Μίεζα, η Θάσος, οι Φίλιπποι, η Θεσσαλονίκη.
Στη Μακεδονία έχουν έρθει στο φως συνολικά δεκατρία κτήρια θεαμάτων που χρονολογούνται από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου