Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

«Γρ. Αποικιών: To δημοψήφισμα του 1950 αντιπροσωπευτική έκφραση του κυπριακού λαού.»

ΠΗΓΗ vimasaronikou.wordpress.com
Φανούλα Αργυρού 
Μετά το δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου 1950 για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα,  ένας αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέφρασε την άποψη προς την  βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον  πως αν πιεστεί το τμήμα του για το δημοψήφισμα θα επικαλούνταν π.χ. πως «το δημοψήφισμα δεν αντιπροσώπευε μια έγκυρη έκφραση των επιθυμιών του κυπριακού λαού».
Η βρετανική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον ενημέρωσε αμέσως το  Γραφείο Αποικιών το  οποίο απάντησε δια της αξιωματούχου του δίδας Μαίρης Φίσιερ τονίζοντας: «Είμαι εναντίον οποιουδήποτε – είτε αυτό είναι το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή οποιοσδήποτε άλλος – που ισχυρίζεται πως το δημοψήφισμα δεν μπορεί να παρουσιαστεί ως αντιπροσωπευτική έκφραση των επιθυμιών του κυπριακού λαού, αλλά εισηγούμαι να μη λεχθεί κάτι τέτοιο προς το παρόν, μέχρι να μάθουμε ποια τακτική θα ακολουθήσουμε αναφορικά με το δημοψήφισμα».

Ενώ και δεύτερος  ανώτερος αξιωματούχος του Γρ. Αποικιών, ο κ.. Φλέτσερ Κούκ,  δήλωνε : « Είναι στρατηγικοί οι λόγοι που η Βρετανία δε δέχεται την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα».
(Σημ. Το έτος εκείνο οι Αμερικανοί ζήτησαν βάση στο νησί από την βρετανική κυβέρνηση η οποία δέχθηκε και είχαν επισκεφθεί και το νησί επιλέγοντας περιοχές, αλλά η βρετανική κυβέρνηση μετάνιωσε αρνούμενη προσφέροντάς να τους εξυπηρετήσει η ίδια μέσω των βρετανικών βάσεων. Τον ίδιο καιρό ήταν που οι Βρετανοί είχαν ήδη αποφασίσει, πολύ πριν  τα θαλασσώματα του Σουέζ, να μετέφερναν το αρχείο τους από την Αίγυπτο στην Κύπρο).
Το γιατί το Φόρειν ΄Οφις καταπάτησε την αντιπροσωπευτική εκείνη έκφραση των επιθυμιών του κυπριακού λαού δεν νομίζω να το καυτηρίασε καλύτερα κανένας άλλος από τον αξιωματούχο του Φόρειν Όφις J. M. Addis ο οποίος στις 30 Απριλίου 1958  και καθώς ετοιμαζόταν το σχέδιο Μακμίλλαν (και δεύτερο σχέδιο με βάση στην Τουρκία)  σε συνεργασία με τον Δρ. Νιχάτ Ερίμ,  που μασκαρεύτηκε αργότερα σε συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, έγραψε μαστιγωτικά τι ένοιωθε για την πολιτική του υπουργείου του σε σχέση με την Κύπρου. Σε υπόμνημα προς το υπουργικό.  για να μείνει ιστορική κληρονομιά στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο, ονομάζονται την πολιτική τους ως μια μισητή,  πολιτική, odious policy έγραψε μεταξύ άλλων:

«Η γενική πολιτική μας για τις μη  αυτό-κυβερνούμενες περιοχές είναι να τις οδηγήσουμε προς το δρόμο της αυτοκυβέρνησης και στα επίπεδα εκείνα που θα μπορούν να αποφασίσουν μόνες τους για το μέλλον τους.  Είναι σφόδρα ενάντια στις παραδόσεις μας να περιορίζουμε την ελευθερία επιλογής όταν έρχεται η ώρα της ανεξαρτησίας. Στρατηγικές ανάγκες και άλλες καταστάσεις μπορούν να καθυστερήσουν αυτή τη διαδικασία όπως π.χ. το Χονγκ -Κογκ αλλά δεν μπορούν να την σταματήσουν για πάντα. Η αρχή της ‘ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ΄ την οποία περιγράφει η δήλωση της 19ης Δεκεμβρίου 1956 είναι ΜΙΣΗΤΗ (odious) γιατί αρνείται την ενότητα σε μια μικτή κοινότητα. Είναι το αντίθετο από  ότι προσπαθούμε να κάνουμε στην Νότια Ανατολική Ασία και στις Δυτικές Ινδίες. Ο Διαχωρισμός είναι ιδιαίτερα αρνητικός σε μια περιοχή τόσο μικρή όσο η Κύπρος και μάλιστα σε Μεσογειακό περιβάλλον.

Γι΄αυτούς τους λόγους η δική μου άποψη είναι πως η μόνη σωστή λύση για την Κύπρο είναι η αυτοδιάθεση που οδηγεί στην ένωση. Αντιλαμβάνομαι, βέβαια ότι είναι εντελώς αδύνατο για την σημερινή κυβέρνηση (Μακμίλλαν) να διακηρύξει αυτή τη λύση ως το σωστό στόχο, αν όχι για τίποτε άλλο για την δήλωσή μας της 19ης Δεκεμβρίου 1956. Μου φαίνεται πως η μόνη λύση για να βγει η κυβέρνηση της Α.Μ από τη δυσκολία είναι να δηλώσει δημόσια πως όλες οι απόπειρες συμβιβαστικής λύσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας απέτυχαν και να συνεχίσουμε να κυβερνούμε με τον τρόπο που πιστεύουμε είναι καλύτερος. Δίχως να δεσμευόμαστε για νέες συνομιλίες… Δεν πιστεύω οι δυσκολίες αυτές θα είναι μεγαλύτερες από εκείνες που θα δημιουργηθούν αν εγκριθούν τα σχέδια που έχουμε ετοιμάσει. Αν δεν τα εφαρμόσουμε τουλάχιστον θα βρισκόμαστε στο δρόμο για μια μόνιμη και σταθερή λύση η οποία θα βασίζεται στις βασικές αρχές της γενικής μας πολιτικής».

Ποίος άραγε μπορεί να αμφισβητήσει τα όσα προνοητικά έγραψε ο κ. Addis το 1958 και ότι οι δυσκολίες που τόσο σοφά προέβλεψε ακόμα βασανίζουν αυτό το νησί με την μισητή δικοινοτική αυτοδιάθεση που δεν είναι άλλη από την ρατσιστική δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία;

Χρησιμοποιώντας τα λόγια του κ. Addis, μπορούμε να πούμε σήμερα το ίδιο στον Πρόεδρο Αναστασιάδη, στο ΔΗΣΥ, στο ΑΚΕΛ  και όσους υποστηρίζουν την μισητή δικοινοτική αυτοδιάθεση, δηλαδή την αντιδημοκρατική, διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία,  που απαίτησε και  ο Ρ. Ντενκτάς στις 12.8.1974 στη Γενεύη 2. ΄Ότι με τα μυαλά και την δουλοπρεπή πολιτική εξευμενισμού του θύτη που ακολουθούν,  καθοδηγούμενοι από το Φόρειν ΄Οφις, γιατί η μισητή ΔΔΟ δεν ήταν εφεύρημα των Ελληνοκυπρίων, η τραγωδία της νήσου και του λαού θα είναι πια ολοκληρωτική. Αν δεν τερματίσουν τις εξευτελιστικές αυτές συνομιλίες παράδοσης που δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνέχιση της απεχθούς και μισητής πολιτικής που χάραξε το Φόρειν ΄Οφις από το 1955-59 σε συνεργασία με την Τουρκία.

Η Ελλάδα για την Ένωση
Στις 2 Μαΐου 1951 ο Έλληνας πρέσβης στο Λονδίνο μετέφερε προφορικό διάβημα της ελληνικής Κυβέρνησης προς στον Βρετανό Υπ. Εξωτερικών για σεβασμό του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και ΄Ενωση της νήσου με την Ελλάδας, δηλώνοντας ότι η Ελλάδα έθετε στη διάθεση της κυβέρνησης της Α. Μεγαλειότητας της Βρετανίας όποιες στρατηγικές βάσεις ήθελε στην Κύπρο και σε άλλα μέρη της ελληνικής επικράτειας, ο Βρετανός Υπ. Εξωτερικών απέρριψε κάθε συζήτηση των ελληνικών προτάσεων…

Στις 11 Μαΐου 1951 ακολούθησε απάντηση του τότε Έλληνα πρωθυπουργού Σοφοκλή Βενιζέλου, ο οποίος σημείωνε μεταξύ άλλων ότι « αν η βρετανική απάντηση δημοσιοποιηθεί θα έχει δυσάρεστες επιπτώσεις… η Βρετανία θα μπορούσε να προβεί σε μια τέτοια χειρονομία με μεγάλη ευκολία… για την ελληνική κυβέρνηση το θέμα παρέμενε ανοικτό».

Η βρετανική κυβέρνηση αποφάσισε να ΜΗΝ απαντήσει στο εμπιστευτικό διάβημα του Βενιζέλου…. Η ελληνική πρόταση προς τους Βρετανούς επαναλήφθηκε το 1953 αλλά το Λονδίνο απάντησε με την ίδια αδιάλλακτη γραμμή. Τον δε Ιανουάριο του 1954 όταν ο Στρατάρχης Αλ.  Παπάγος ήθελε να επισκεφθεί το Λονδίνο, η βρετανική κυβέρνηση του διαμήνυσε μέσω του Βρετανού πρέσβη στην Αθήνα ότι αν είχε σκοπό να εγείρει το θέμα της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα να το ξεχνούσε. Τέτοιο θέμα δεν υπήρχε και θα έπαιρνε την ίδια αρνητική απάντηση που του είχαν δώσει στις 22 Σεπτεμβρίου 1953.

Τα βρετανικά Αρχεία ανατρέπουν τους ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα δεν ενδιαφέρθηκε. Στις 26 Ιουλίου 1950 ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων έστειλε στον αρχηγό του Βρετανικού Κοινοβουλίου την ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων που είχε ως εξής:

«Τα μέλη της Ελληνικής Βουλής τα οποία αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα της κοινής γνώμης, ομόφωνα απευθύνονται στα μέλη του βρετανικού κοινοβουλίου και ζητούν όπως η Κύπρος να μη στερηθεί εκείνο που παραχωρείται σε άλλους λαούς  κάτω από βρετανική κατοχή.  Εκφράζουν την πεποίθησή τους ότι η πατροπαράδοτη βρετανική έννοια της δικαιοσύνης θα επιβληθεί και στην περίπτωση της Κύπρου.  Πιστεύουν πως τα μέλη της βρετανικής βουλής θα εξυπηρετήσουν την δικαιοσύνη αν υψώσουν τις φωνές τους και υποστηρίξουν την Ένωση της Κύπρου με τη Ελλάδα. Με μια τέτοια πράξη θα εξασφαλίσουν και τα κοινά συμφέροντα των χωρών μας και θα ενδυναμώσουν τις πολύχρονες φιλίες μεταξύ των δύο χωρών μας».

(Από το βιβλίο της γράφουσας ‘Από την Ένωση στην Κατοχή’, Λευκωσία 1995, με χρηματοδότηση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου