Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Is Iraq Coming to the End of Forty Years of War?


There is a growing mood of self-confidence in Baghdad which I have not seen here since I first visited Iraq in 1977. The country seemed then to be heading for a peaceful and prosperous future thanks to rising oil revenues. It only became clear several years later that Saddam Hussein was a monster of cruelty with a disastrous tendency to start unwinnable wars. At the time, I was able to drive safely all around Iraq, visiting cities from Mosul to Basra which became lethally dangerous over the next 40 years.
The streets of the capital are packed with people shopping and eating in restaurants far into the night. Looking out my hotel window, I can see people for the first time in many years building things which are not military fortifications. There are no sinister smudges of black smoke on the horizon marking where bombs have gone off. Most importantly, there is a popular feeling that the twin victories of the Iraqi security forces in recapturing Mosul in July and Kirkuk on 16 October have permanently shifted the balance of power back towards stability. The Prime Minister Haider al-Abadi, once criticised as weak and vacillating, is today almost universally praised for being calm, determined and successful in battling Isis and confronting the Kurds.
“I detect a certain jauntiness in Baghdad that I have not seen before,” says the Iraqi historian and former minister Ali Allawi. “Al-Abadi has hardly put a foot wrong since the start of the crisis over Kirkuk.” A recently retired senior Iraqi security official adds that “it was bit of luck for all Iraqis, that [Kurdish President Masoud] Barzani brought on a confrontation when he did”. People in the capital are beginning to sound more like victors rather than victims.
Life in Baghdad is abnormal by the standard of any other city: it remains full of blast walls made out of concrete slabs that always remind me of giant grave stones. Numerous checkpoints exacerbate appalling traffic jams. Bombings by Isis are far less frequent than they used to be, but there are memories of past atrocities, such as the truck bomb in Karada district on 3 July 2016 that killed 323 people and injured hundreds more. “Many of them were burned to death in buildings with plastic cladding on the outside that caught fire like Grenfell Tower,” observed an Iraqi observer as we drove past the site of the blast.
Violence will not entirely end: the Shia majority are about to celebrate the Arbaeen festival on 10 November when millions of pilgrims walk on foot to the shrine city of Kerbala to mourn the death of Imam Hussein in a battle in 680 AD. The road between Kerbala and the shrine city of Najaf, is already decorated with thousands of black mourning flags, interspersed with occasional green and red, ones, and there are thousands of improvised tents where the pilgrims can rest and eat.
The vast numbers involved makes it impossible to protect them all, so Isis may well bomb the vast multitude of pilgrims in a bid to show that it has not been totally eliminated. Despite this the long-expected defeat of Isis is very real, but the greatest boost to public morale comes from the unexpected crumbling, with little resistance and in a short space of time, of the Kurdish quasi-state in northern Iraq that had ruled a quarter of the country.
Iraqi history over the last 40 years has been full of what were misleadingly billed as “turning points” for the better, but which turned out to be only ushering in a new phase in Iraq’s multi-phase civil wars that have been going on since the Americans overthrew Saddam Hussein in 2003. All sides have become, at different periods, the proxies of foreign backers, but this period may now be coming to an end primarily because the wars have produced winners and losers.
Communal politics are not the only determining feature in the Iraqi political landscape, but the Shia, Sunni and Kurdish communities are its main building blocks. The Sunni, a fifth of the population, have lost comprehensively because Isis became their main vehicle for opposition to the central government. Justly or unjustly, they share in its defeat. Their great cities like Mosul and Ramadi are in ruins. Sunni villages that line the main roads have often been levelled because they were seen as the home bases of local guerrillas planting IEDS. IDP camps are full of displaced Sunnis.
Shia-Kurdish cooperation was born in opposition to Saddam Hussein and was the basis for the post-Saddam power-sharing governments. But both sides felt that they were being short-changed by the other and Baghdad and Erbil came to see each other as the hostile capitals of separate states.
Great though their differences were, they might not have over-boiled for a few years had Barzani and his Kurdistan Democratic Party (KDP) not had the astonishingly bad idea of holding a Kurdish referendum on independence on 25 September. It was one of the great miscalculates of Iraqi, if not Middle East, history: the KDP now complains that it was the victim of Iranian machinations, but its real mistake was to confront the Iraqi government when it was politically and militarily much stronger than it had been after recapturing Mosul from Isis. Regardless of which Kurdish leader did or did not betray the cause, their Peshmerga would have lost the war.
Ironically, the Iraqi Kurds are now likely to lose a large measure of the independence they enjoyed before the referendum. They have lost not only the oil province of Kirkuk, but may also lose control of the borders of their three core provinces. Iraqi regular forces are pressing towards the crucial border town of Fishkhabour between Iraqi Kurdistan and Turkey. Al-Abadi last week turned down a Kurdish offer “to freeze” the referendum result, demanding its complete negation, though it now has only a symbolic value.
Iraqis in Baghdad are rightly wary of predictions of a return to normal life after 40 years of permanent crisis. There have been false dawns before, but this time round the prospects for peace are much better than before. The biggest risk is a collision between the US and Iran in which Iraq would be the political – and possibly the military – battlefield. Barzani and the KDP are promoting the idea of Iranian-backed Hashd al-Shaabi Shia paramilitaries being at the forefront of every battle, though in fact Kirkuk was taken by two regiments from Baghdad’s elite Counter-Terrorism Service and the 9th Armoured Division.
The success of the Iraqi regular forces is such that one danger is that they and the Baghdad government will become overconfident and overplay their hand, not making sure that all communities in Iraq get a reasonable cut of the national cake in terms of power, money and jobs. A golden rule of Iraqi politics is that none of the three main communities can be permanently marginalised or crushed, as Saddam Hussein discovered to his cost. The end of the era of wars in Iraq would not just be good news for Iraqis, but the rest of the world as well.

Πώς σώθηκε η Επανάσταση στον Μοριά

Οι μάχες στη Βέργα, το Διρό και τον Πολυάραβο – Το Βατερλό του Ιμπραήμ στη Μάνη.
Η γενναία απάντηση του Γεωργάκη Μαυρομιχάλη στον Ιμπραήμ.
Η αποτυχημένη προσπάθεια των Αιγυπτίων να πατήσουν τη Μάνη.
Οι ατρόμητες Μανιάτισσες – Η σημασία των επιτυχιών των Μανιατών.

Στα μέσα του 1826, η Επανάσταση φαινόταν ότι πνέει τα λοίσθια. Μετά την κατάληψη της πόλης του Μεσολογγίου και τις επιτυχίες του στη Ρούμελη,
ο Ιμπραήμ κατέβηκε στον Μοριά με σκοπό να αλώσει και την Μάνη που ήταν η μόνη περιοχή που αντιστεκόταν σθεναρά.
Στην υπόλοιπη Πελοπόννησο, οι προσκυνημένοι αυξάνονταν συνεχώς, παρά τις εναγώνιες προσπάθειες του Κολοκοτρώνη και άλλων οπλαρχηγών
να αποτρέψουν τις προσχωρήσεις Ελλήνων στο αιγυπτιακό στρατόπεδο.
Όπου περνούσαν οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ, σκότωναν, λεηλατούσαν, έκαιγαν… Οι "καταδρομικές" επιθέσεις του Νικηταρά και άλλων,
ναι μεν είχαν σαν αποτέλεσμα να σκοτώνονται αρκετοί εχθροί, όμως τα πλήγματα στις δυνάμεις του Ιμπραήμ δεν ήταν σε καμία περίπτωση τέτοια
που θα έγερναν την πλάστιγγα προς τη μεριά των Ελλήνων.
Πριν τη μάχη της Βέργας
Όταν έπεσε το Νεόκαστρο, ο Ιμπραήμ κράτησε, παρά τη συμφωνία που είχε γίνει, τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη και τον Γιατράκο τους οποίους άφησε ελεύθερους όταν απελευθερώθηκαν οι δύο πασάδες που κρατούνταν στο Ναύπλιο, επειδή δεν είχαν συνυπογράψει τη συνθήκη κατά την πτώση του.
Ο Μαυρομιχάλης, ακολουθώντας παρελκυστική τακτική, είχε ζητήσει προσκυνοχάρτια για τον ίδιο και τους συγγενείς του, πριν ο Ιμπραήμ αναχωρήσει για την Αιτωλία (Σπυρίδων Τρικούπης, "Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης").

Οι Μανιάτες παρέμειναν στην περιοχή τους, προκαλώντας εκνευρισμό στους υπόλοιπους Έλληνες. Αλλά κι ο Ιμπραήμ, έχοντας χάσει την υπομονή του, έστειλε στις 29 Μαΐου, από τη Μεθώνη, επιστολή στον Γ. Μαυρομιχάλη που βρισκόταν στη Μάνη. Σ' αυτή, τον επέκρινε αυστηρά γιατί δεν τηρούσε
όσα είχαν συμφωνήσει και τον διέτασσε (!) να πάει μαζί με τους υπόλοιπους πρόκριτους να τον προσκυνήσουν γιατί διαφορετικά θα κατέστρεφε
την πατρίδα του. Έδινε δε στους Μανιάτες χρονικό περιθώριο 10 ημερών για να κάνουν αυτό που τους προστάζει.

Ο Μαυρομιχάλης έλαβε την επιστολή, την κοινοποίησε στους συμπατριώτες του και με τη σύμφωνη γνώμη τους απάντησε στον Ιμπραήμ τα εξής:
"Από ημάς τους ολίγους Έλληνας της Μάνης και λοιπούς Έλληνας ευρισκομένους εις αυτήν.
Προς τον Ιμβαήμπασαν της Αιγύπτου.
Ελάβαμεν το γράμμα σου, εις το οποίον είδαμεν να μας φοβερίζεις ότι, αν δε σου προσφέρομεν την υποταγήν μας, θέλεις εξολοθρεύσει
τους Μανιάτας και την Μάνην. Δια τούτο και ημείς σε περιμένομεν με όσας δυνάμεις θελήσεις. Οι κάτοικοι της Μάνης γράφομεν και σε περιμένομεν".
Έξαλλος ο Ιμπραήμ, θεώρησε "
casus belli" όπως θα λέγαμε σήμερα, την απάντηση των Μανιατών και ετοιμάστηκε να επιτεθεί στη Μάνη την ίδια ώρα που οι κάτοικοί της ετοίμαζαν την άμυνά τους

Η μάχη της Βέργας (Ιούνιος 1826)
Στις 21 Ιουνίου 1826 ξεκίνησαν 7.000-8.000 τακτικοί και άτακτοι πεζοί για να καταλάβουν τη Μάνη, την οποία υπεράσπιζαν λιγότεροι από 2.500 Μανιάτες, Μεσσήνιοι, κυρίως
  Καλαματιανοί και πρόσφυγες από άλλα μέρη της Ελλάδας. Παράλληλα, για αντιπερισπασμό, ο Ιμπραήμ έστειλε
στον Μεσσηνιακό Κόλπο δύο πολεμικά μπρίκια και μερικά φορτηγά πλοία. Στόχος του ήταν να κατευθυνθούν εκεί οι Μανιάτες και να μπορέσουν απερίσπαστοι οι πεζοί και οι ιππείς του να εισβάλλουν στη Μάνη.
Στις 22 Ιουνίου, οι άνδρες του Ιμπραήμ έφτασαν στους πρόποδες των βουνών όπου βρίσκεται η Βέργα κοντά στο λιμάνι του Αρμυρού.
Τη Βέργα υπεράσπιζαν 1.000 γενναίοι Μανιάτες που έτρεψαν τρεις φορές τους Αιγύπτιους σε φυγή. Μετά από 10 ώρες σκληρών συγκρούσεων,
οι Αιγύπτιοι υποχώρησαν αφήνοντας πίσω τους 100 νεκρούς. Οι Μανιάτες έχασαν 4 άνδρες. Οι Αιγύπτιοι, βλέποντας ότι οι περισσότεροι Μανιάτες
είχαν συγκεντρωθεί στη Βέργα, κατευθύνθηκαν στο λιμάνι του Αρμυρού με πλοία. 1.500 από αυτούς αποβιβάστηκαν, πήγαν στο Διρό, κατέλαβαν
τα χωριά Πύργο και Χαριά τα οποία έκαψαν και προχώρησαν προς την κωμόπολη της Τσίμοβας.

Οι κανονιές που δέχθηκαν από τον πύργο του Πικουλάκη, τους ανάγκασαν να οπισθοχωρήσουν προς τα Τσαλαπιανά με σκοπό να ανέβουν από εκεί προς την Τσίμοβα. Οι Μανιάτες όμως κατέλαβαν τους πύργους που βρισκόταν έξω από τα Τσαλαπιανά και ανάγκασαν τους Αιγύπτιους να φύγουν
προς τον Διρό.
Ο Ιμπραήμ εξοργισμένος, έστειλε πάλι τους άνδρες του στα Τσαλαπιανά. Στη Μάνη σήμανε γενικός συναγερμός. Με κωδωνοκρουσίες καλούνταν όλοι και όλες να υπερασπιστούν την Τσίμοβα. Αρχιερείς, ιερείς, ηλικιωμένοι, γυναίκες που θέριζαν τα χωράφια μεταξύ Τσίμοβας και Χαριάς με τα δρεπάνια τους, επιτέθηκαν στους εχθρούς. Σε λίγο έφτασε και ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης με τους άνδρες του. Οι Αιγύπτιοι οπισθοχώρησαν στην παραθαλάσσια οχυρή θέση Τσουμπάρι. Και εκεί όμως νικήθηκαν και κατέφυγαν κακήν κακώς στα πλοία για να σωθούν.
Πολλοί απ' αυτούς έχασαν τότε τη ζωή τους (25 Ιουνίου 1826).


Στο μεταξύ, στις 24 Ιουνίου, έγινε μία τελευταία προσπάθεια από τους Αιγύπτιους να εξουδετερώσουν όσους ήταν οχυρωμένοι στη Βέργα.
Πάλι όμως νικήθηκαν. Τελικά, ο Ιμπραήμ και οι άνδρες του έφυγαν ταπεινωμένοι και με πολλές απώλειες για την Καλαμάτα.
2.000 Πελοποννήσιοι που εκστράτευσαν στη Μάνη υπό την ηγεσία του Θ. Κολοκοτρώνη γύρισαν πίσω όταν έμαθαν τις επιτυχίες των Μανιατών.
Όπως αναφέραμε, οι γυναίκες της Μάνης είχαν μεγάλη συμβολή στην απόκρουση των Αιγυπτίων. Κορυφαίο παράδειγμα η Πανωραία (ή Πανώρια) Βοζίκη. Ο γέρος πατέρας της θέριζε στο παραλιακό χωράφι του. Ξαφνικά του επιτέθηκαν δύο Αιγύπτιοι. Καθώς προσπαθούσαν να τον δέσουν,
η Πανωραία με το δρεπάνι της έκοψε το λαρύγγι του ενός και στη συνέχεια με τη βοήθεια του πατέρα της, σκότωσε και τον άλλον.

Η δεύτερη προσπάθεια του Ιμπραήμ να καταλάβει τη ΜάνηΤους επόμενους δύο μήνες, ο Ιμπραήμ με τις δυνάμεις του, συνέχισαν την καταστροφική δράση τους στον Μοριά, έχοντας να αντιμετωπίσουν
τον κλεφτοπόλεμο των Ελλήνων. Βασικός πρωταγωνιστής του κλεφτοπόλεμου αυτού που είχε σαν αποτέλεσμα εκατοντάδες Αιγύπτιοι να χάσουν
τη ζωή τους, ήταν ο Νικηταράς.
Ο Ιμπραήμ, παρά τις απώλειες αυτές, δεν μπορούσε να ξεχάσει το διπλό στραπάτσο στη Μάνη και αποφάσισε, για μια ακόμη φορά, να την πολιορκήσει.
Έτσι στις 21 Αυγούστου 1826, αιγυπτιακές δυνάμεις, έφτασαν στα χωριά Αναβρυτή και Στορτσά. Ανέβηκαν την Κακή Σκάλα του Ταΰγετου,
όπου συνάντησαν αντίσταση και υποχώρησαν στην κοιλάδα του Μαχμούτμπεη όπου και διανυκτέρευσαν. Την επόμενη μέρα, έφτασαν στις εκβολές
του Ευρώτα. Αφού έμειναν εκεί δύο μέρες, ανέβηκαν στα Μπαρδουνοχώρια και μπήκαν στην περιοχή του Μαλευρίου καίγοντας πολλά σπίτια
από τα γύρω χωριά.
Στις 27 Αυγούστου 1826, ξεκίνησαν για το εσωτερικό της Μάνης, με πρώτο "σταθμό" το χωριό Μανιάκοβα.
Εκεί, ο Παναγιώτης Κοσονάκος με τους άνδρες του και ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης που έσπευσε να τον βοηθήσει, καθυστέρησαν την προέλαση
των Αιγυπτίων. Οι Έλληνες όμως, ήταν μόλις 300 (οι Αιγύπτιοι υπολογίζονται στις 4.000).

Έτσι, οι Μανιάτες εγκατέλειψαν τη Μανιάκοβα και πήγαν σε νέα, πιο καλά οχυρωμένη θέση. Ο ερχομός του Ηλία Κατσάκου με 300 δεινούς πολεμιστές που χτύπησαν τους Αιγύπτιους από τα νώτα τους, είχε σαν αποτέλεσμα αυτοί να οπισθοχωρήσουν προς την πεδιάδα του Πασαβά, με σκοπό να πάνε
στα χωριά Σκυφιάνικα και Πολυάραβο. Δίσταζαν όμως, καθώς φοβόταν ότι θα δεχτούν ελληνική επίθεση στη διάρκεια της διαδρομής τους.

Τότε, ένας μικροκαπετάνιος της Μάνης, ο Μποσινάς, που είχε, προσκυνήσει τον Ιμπραήμ, εμφανίστηκε πρόθυμος, "σαν άλλος Εφιάλτης"
γράφει ο Σ. Τρικούπης, να οδηγήσει τους εχθρούς από ένα άγνωστο μονοπάτι στα παραπάνω χωριά. Το μονοπάτι αυτό, περνούσε από το χωριό Δεσφίνα, στον πύργο του οποίου ήταν κλεισμένοι οι άνδρες του Θοδωρή Σταθάκου. Ο Σταθάκος, παραπλανώντας τον Μποσινά τον σκότωσε.
Οι Αιγύπτιοι, έβαλαν φωτιά στον πύργο καίγοντας όσους ήταν κλεισμένοι εκεί. Στη συνέχεια, καθυστερημένα κατευθύνθηκαν προς τον Πολυάραβο. Έφτασαν εκεί στις 28 Αυγούστου 1826. Το χωριό υπεράσπιζαν ο Τσαλαφατίνος, ο Γιατράκος, ο Ηλίας Κατσάκος και ο Γεωργάκης Μαυρομιχάλης
με 2.000 άνδρες. Οι Μανιάτες κατατρόπωσαν τους Αιγύπτιους σκοτώνοντας διακόσιους και αιχμαλωτίζοντας εφτά. Εννιά Έλληνες σκοτώθηκαν
και άλλοι τόσοι τραυματίστηκαν. Και πάλι οι γυναίκες της Μάνης είχαν σημαντική συμβολή στην ελληνική επιτυχία.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ελένης Αναειπόνυμφης που έσωσε το παιδί και τα χρήματα της, σκοτώνοντας έναν Αιγύπτιο.

Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά απίστευτης γενναιότητας από τις Μανιάτισσες που αναφέρονται, τόσο κατά τη μάχη της Βέργας
όσο και στη μάχη του Πολυάραβου. Ντροπιασμένοι ο Ιμπραήμ και οι άνδρες του, μετά τη νέα ήττα τους, ξαναγύρισαν στην Τριπολιτσά
μέσω του Μυστρά.

Η σημασία των επιτυχιών των ΜανιατώνΜε τις νίκες τους επί του Ιμπραήμ, οι Μανιάτες κράτησαν αλώβητη την πατρίδα τους από κάθε εχθρική επιδρομή.
Το ηθικό των υπόλοιπων Ελλήνων αναπτερώθηκε. Φάνηκε περίτρανα ότι ο Ιμπραήμ δεν ήταν ανίκητος.
Και τέλος, η Επανάσταση "ανέπνευσε", σε μία πολύ κρίσιμη και δραματική καμπή της.
Πηγή: Σπυρίδωνος Τρικούπη, "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ 

Αρχή οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας οι έρευνες στο Ιόνιο

Η υπογραφή της σύμβασης έρευνας προς εκμετάλλευση των δομών «Πύρου» και «Αχιλλέα» στο μπλοκ 2 που βρίσκεται δυτικά της Κέρκυρας μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και τις εταιρείες Total-Edison και ΕΛ.ΠΕ είναι πέρα πολύ σημαντική, διότι μαζί με τις αναμενόμενες και εντός του 2018 έρευνες προς εκμετάλλευση στον Πατραϊκό Κόλπο και την εκμετάλλευση, εντός του ιδίου έτους, του κοιτάσματος του Κατάκολου σηματοδοτούν την αρχή της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας της χώρας μας από τους δανειστές και τις παρεμβάσεις ξένων χωρών στην εκμετάλλευση του Εθνικού μας ορυκτού πλούτου.
Του καθηγητή Αντώνη Φώσκολου*
Το απόθεμα του φυσικού αερίου στο μπλοκ 2 είχε εκτιμηθεί από την ΔΕΠ-ΕΚΥ, που ουσιαστικά ανακάλυψε το κοίτασμα το 1994 (πριν από την ανακάλυψη από την ΔΕΠ-ΕΚΥ οι Γάλλοι γεωλόγοι πετρελαίου Le Pichon και D’Angelier στα τέλη του 1970 διείδαν την ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων όχι μόνο δυτικά της Κέρκυρας αλλά και δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης και νότια της Ιεράπετρας), σε 300 Δις Μ3, εικόνα 1.
Άρα με μία παραγωγή της τάξης των 10 Δις Μ3 φυσικού αερίου επί 30 χρόνια, η εισαγωγή του ρωσικού φυσικού αερίου στον ελλαδικό χώρο καθίστατο άχρηστη. Σήμερα εισάγουμε από την Ρωσία 5 Δις Μ3 φυσικού αερίου ετησίως με τιμή περίπου στα $14/1000 κυβικά πόδια, όταν εμείς θα το εκμεταλλευόμαστε με $ 7/1000 κυβικά πόδια. Επομένως, για χατίρι της Ρωσίας θάψαμε τα συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνικού λαού για πάνω από 25 χρόνια.
Τι σημαίνει η ετήσια παραγωγή 10 Δις Μ3 φυσικού αερίου; Αυτή εκπεφρασμένη σε ισοδύναμα βαρέλια αργού πετρελαίου αντιστοιχεί με 64,4 εκατ. βαρέλια ετησίως, δηλαδή με 178.000 βαρέλια ημερησίως. Και αν σε αυτά προστεθεί και η μέλλουσα παραγωγή από τον Πατραϊκό, περίπου 15.000 ημερησίως, συν την αναβαθμισμένη παραγωγή του Πρίνου, περίπου 8.000 βαρέλια ημερησίως, συν την παραγωγή από το Κατάκολο, 1,5 Δις βαρέλια, τότε υπερβαίνουμε το ισοδύναμο της ημερήσιας παραγωγής των 200.000 βαρελιών. Αυτή η παραγωγή απαιτεί 6500 άτομα στον πρωτογενή τομέα και δημιουργεί 19500 θέσεις στον δευτερογενή τομέα, σύνολο 26000 άτομα.
Αν αξιοποιούσαμε όλα τα γνωστά κοιτάσματα αργού πετρελαίου που ήταν γνωστά έως το 1994, ήτοι τα κοιτάσματα του Θρακικού πελάγους, πάνω από 1,5 Δις βαρέλια αργού πετρελαίου, για τα οποία αγωνίζεται ο πρόεδρος των ΕΛ.ΠΕ κύριος Τσοτσορός να μπούνε στην παραγωγή, και τα κοιτάσματα του νομού Ιωαννίνων, με αποθέματα αργού πετρελαίου μεταξύ 60-80 εκ. βαρελιών, και φυσικού αερίου περίπου 2 τρις κυβικών μέτρων, τότε θα είχαμε μια επιπρόσθετη παραγωγή ισοδύναμης ποσότητας αργού πετρελαίου που θα ξεπερνούσε τα 150.000 βαρέλια ημερησίως, δημιουργώντας 5.000 επιπρόσθετες θέσεις στον πρωτογενή τομέα και 15.000 στον δευτερογενή τομέα, σύνολο 20.000 θέσεις εργασίας (για την παραγωγή 30 βαρελιών ισοδυνάμου πετρελαίου απαιτείται 1 άτομο στον πρωτογενή τομέα και 3,2 στον δευτερογενή τομέα).
Συμπερασματικά, πριν το έτος 2000 θα είχαμε από τα γνωστά μέχρι τότε κοιτάσματα μια παραγωγή 350.000 βαρελιών ισοδυνάμου πετρελαίου και 46.000 θέσεις εργασίας. Όλα αυτά όπως προανέφερα, τα θυσιάσαμε για χατίρι της εισαγωγής ρωσικού φυσικού αερίου στην ελληνική αγορά, με καταστροφικές συνέπειες για τον ελληνικό λαό.
Και τώρα τίθεται το ερώτημα: Πότε θα γίνει το δεύτερο κβαντικό άλμα που αφορά την έρευνα για την εκμετάλλευση των θαλασσίων οικοπέδων 10 και 1 και των χερσαίων οικοπέδων Άρτας και Πρέβεζας που έχουν πάρει τα ΕΛ.ΠΕ; Μήπως θα πρέπει να συνεργαστούν τα ΕΛ.ΠΕ με την Exxon –Mobil για τα θαλάσσια οικόπεδα 10 και 1 των οποίων τα αποθέματα εκτιμώνται, για το μεν πρώτο σε 500 Δις Μ3 φυσικού αερίου, ισοδύναμα με 3,22 Δις Βαρέλια αργού πετρελαίου και το δεύτερο σε 2 Δις. βαρέλια;
Η συνεργασία με μεγάλες ξένες εταιρείες είναι επιβεβλημένη διότι δρουν καταλυτικά για την υπογραφή των συμβάσεων έρευνας και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων. Αν βάλει τις υπογραφές ο αρμόδιος υπουργός, τότε μπορούμε να έχουμε πριν το 2024 μια ημερήσια παραγωγή 500.000 βαρελιών ισοδυνάμου πετρελαίου και δημιουργία πάνω από 50.000 θέσεις εργασίας.
Το ίδιο μπορεί να γίνει και με τα χερσαία οικόπεδα που έχουν τα ΕΛ.ΠΕ σε Άρτα και Πρέβεζα όπου μια συνεργασία π.χ. με την SHELL, μπορεί να ωθήσει στην έρευνα για την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και αργού πετρελαίου που υπάρχουν στους δύο νομούς. Υπάρχουν πολλές εργασίες από το πανεπιστήμιο της Πάτρας σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά, όπως στο Canadian Society of Petroleum Geology, που δείχνουν τις πετρελαιοπιθανές περιοχές.
Άρα, με την υπογραφή της σύμβασης αναγνωρίζεται η ύπαρξη κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και ότι για έρευνες προς εκμετάλλευση σε μεγάλα θαλάσσια βάθη χρειαζόμαστε την βοήθεια των μεγάλων πετρελαϊκών κολοσσών, διότι οι ελληνικές πετρελαϊκές εταιρείες δεν έχουν το κατάλληλο προσωπικό, ούτε τις τεχνολογικές γνώσεις, αλλά ούτε την απαιτούμενη οικονομική επιφάνεια.
Και ερχόμαστε σε μια νέα απαίτηση. Κάθε προηγμένη χώρα όταν κάνει έρευνες υδρογονανθράκων υποχρεώνει τις πετρελαϊκές εταιρείες να δίνουν τα δείγματα των γεωτρήσεων, θρύμματα και πυρήνες, προς φύλαξη στο Μουσείο Πυρήνων (Core Repository Museum) μαζί με τις ηλεκτρικές διαγραφές (Well Logs) και τις θερμοκρασίες του πυθμένα της γεώτρησης (Bottom Hole Temperature).
Ο λόγος είναι ότι αυτά τα δείγματα από τις αποτυχημένες και τις επιτυχημένες γεωτρήσεις υπόκεινται σε μια σειρά αναλύσεων που στο σύνολό τους μας επιτρέπουν να δούμε αν υπάρχουν πετρελαιοπιθανές λεκάνες. Αυτές οι αναλύσεις γίνονται ανά περίπου 300 μέτρα βάθους γεώτρησης και περιλαμβάνουν:
α) το ποσοστό της οργανικής ουσίας β) το είδος της οργανικής ουσίας γ) τον βαθμό ωρίμανσης της οργανικής ουσίας δ) την ποσότητα του φυσικού αερίου ή του αργού πετρελαίου που βγάζει το μητρικό πέτρωμα γένεσης πετρελαίου εκπεφρασμένο σε χιλιοστογραμμάρια ανά γραμμάριο οργανικού άνθρακα. Το τελευταίο μας επιτρέπει, αν γνωρίζουμε τον όγκο του μητρικού πετρώματος, να ποσοτικοποιήσουμε τον όγκο του αργού πετρελαίου που έχει βγει από το μητρικό πέτρωμα.
Σε συνδυασμό με την ηλικία του μητρικού πετρώματος που προσδιορίζεται από παλαιοντολόγους, καταφεύγουμε στις δισδιάστατες ή τρισδιάστατες γεωφυσικές έρευνες για να εντοπίσουμε τις γεωλογικές παγίδες που έχουν είτε την ίδια ηλικία με το μητρικό πέτρωμα γένεσης υδρογονανθράκων είτε μεγαλύτερη γεωλογική ηλικία. Αυτή είναι η σημασία της φύλαξης των γεωτρητικών δειγμάτων στα μουσεία.
Στη Γεωλογική Υπηρεσία του Καναδά με έδρα το Κάλγκαρι στην Αλμπέρτα, το Μουσείο φιλοξενεί δείγματα από 70.000 γεωτρήσεις που προέρχονται μόνο από τον Βόρειο Καναδά, τις γεωτρήσεις στον Ατλαντικό Ωκεανό και τις γεωτρήσεις που έγιναν στον Ειρηνικό Ωκεανό. Δείγματα από τις γεωτρήσεις που έγιναν στις πολιτείες του Καναδά φυλάγονται στα μουσεία γεωτρήσεων της κάθε πολιτείας.
Πληροφοριακά αναφέρω, ότι στη Βόρειο Αμερική εργάζονται ημερησίως 907 γεωτρύπανα (Drilling Rigs), στον Καναδά απασχολούνται 191 γεωτρύπανα και στον υπόλοιπο κόσμο 220 γεωτρύπανα. Στην εικόνα 2 φαίνεται το Μουσείο Πυρήνων του Πανεπιστημίου της Columbia, Νέα Υόρκη, όπου φυλάγονται και 9 δείγματα, 5 από την Κρήτη και 4 από την Κύπρο, που πήρε το ερευνητικό σκάφος Glomar Challenger στις αρχές του 1980.
Ένα τέτοιο μουσείο μπορεί να γίνει στο ΙΓΜΕ που θα φιλοξενεί τα δείγματα των γεωτρήσεων που θα γίνουν στην Ελλάδα και σε συνεργασία με το τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης που έχει εξαιρετικά γεωχημικά και γεωφυσικά εργαστήρια και το γεωλογικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Πάτρας που έχει γεωλόγους πετρελαίου να προβούν σε μελέτες των πετρελαιοπιθανών λεκανών της Ελλάδας.
Τέτοιου είδους μελέτες έκανε το USGS. Μελετώντας 1.900 πετυχημένες και αποτυχημένες γεωτρήσεις στον Κώνο του Νείλου και πάνω από 430 πετυχημένες και αποτυχημένες στην λεκάνη της Λεβαντίνης, έφθασε στο συμπέρασμα το 2010 ότι ο Κώνος του Νείλου έχει, με πιθανότητα 50%, 225 τρις. κυβικά πόδια φυσικού αερίου και η λεκάνη της Λεβαντίνης πάλι με πιθανότητα 50%, φυσικό αέριο 122 τρις κυβικά πόδια.
Μετά την ανακάλυψη των κοιτασμάτων Τamar, Leviathan, Aphrodite, Tannin και Karish, η Γεωλογική Υπηρεσία του Ισραήλ αναβάθμισε τα αποθέματα φυσικού αερίου στην λεκάνη της Λεβαντίνης με πιθανότητα 50% σε 245 τρις κυβικά πόδια.
Αν σε αυτά προσθέσουμε τις εκτιμήσεις του βιογενούς φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου που κατά την εταιρεία γεωφυσική εταιρεία SPECTRUM ανέρχονται σε περισσότερα από 100 τρις κυβικά πόδια και το πυρολυτικό φυσικό αέριο, κατά την γεωφυσική εταιρεία PGS, σε 40 τρις κυβικά πόδια, τότε το σύνολο των πιθανών αποθεμάτων του φυσικού αερίου που υπάρχει στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός Κρήτης, ανέρχεται σε 610 τρις κυβικά πόδια ή σε 17,3 τρις Μ3.
Καταλαβαίνει οιοσδήποτε, ότι ο αγωγός East Med που θα μεταφέρει το πολύ 0,6 τρις Μ3 φυσικού αερίου μετά το 2024, πόση μικρή ποσότητα θα διοχετεύσει στην ΕΕ και τι περιθώρια εξαγωγών υπάρχουν. Άρα, όταν οι πετρελαϊκές εταιρείες μπαίνουν σε μια λεκάνη που έχει υδρογονάνθρακες δεν προσπαθούν να βρουν ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ υδρογονάνθρακες ή ΟΧΙ αλλά ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.
Το πρόβλημα που θα απασχολήσει στο άμεσο μέλλον μετά την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και της κοινοπραξίας Total-Edison-ΕΛ.ΠΕ, είναι το πότε θα γίνει το δεύτερο κβαντικό άλμα που περιλαμβάνει τα οικόπεδα 1 και 10, αλλά και αυτά της Άρτας και Πρέβεζας. Θα κάνουν το θαύμα τους οι κύριοι Στεργιούλης και Τσοτσορός όπως το έκαναν δυτικά της Κέρκυρας και νότια και νοτιοδυτικά της Κρήτης; Οι ευχές όσων αντιλαμβάνονται τους συνοδεύουν…
*Ο καθηγητής κ. Αντώνης Φώσκολος, είναι ομότιμος καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων, Τομέας Ανίχνευσης και Εντοπισμού Κοιτασμάτων και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά (Emeritus Research Scientist, Geological Survey of Canada-Calgary) / tfoscolo@NRCan.gc.ca (Natural Resources Canada = Υπουργείο Εθνικών Πόρων Καναδά) και foscolos@mred.tuc.gr
ΠΗΓΗ https://www.defence-point.gr