Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΓΡΑΜΜΑ -Θ-

Η Ελληνική γλώσσα, εκφράζει με απόλυτη αρμονία, όχι μόνο επικοινωνιακούς κώδικες αλλά συμπαντικές και κοσμικές έννοιες. Στην σημερινή παρακμιακή πολιτιστικά περίοδο, έρευνες σχετικές με την ελληνική γλώσσα αποθαρρύνονται και χλευάζονται ως "γραφικές". Εξ άλλου, η θέσις του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ότι δηλαδή η γλώσσα μας είναι μόνον επικοινωνιακή, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Αυτό μπορεί να ισχύη γιά άλλες γλώσσες μη ελληνικές αλλά γιά την ελληνική, πρέπει να γίνουν σαφώς περισσότερες έρευνες σε πολλά επίπεδα διότι η ελληνική όχι μόνο αποτελεί την μήτρα όλων των γλωσσών, αλλά, μεταφέρει την θεοσοφία των προγόνων μας.

Είναι γεγονός ότι από διασωθέντα σπαράγματα της αρχαιοελληνικής σκέψεως, (ως γνωστόν, μόνο 5% των αρχαιοελληνικών γραπτών διεσώθησαν), μπορούμε με βεβαιότητα να ισχυρισθούμε πως το ελληνικό αλφάβητο, η σειρά των γραμμάτων του αλφαβήτου και το σχήμα και εννοιολόγησις των γραμμάτων, όχι μόνο δεν είναι τυχαία αλλά κρύβουν μεγάλα μυστικά.

Προσφάτως, διάφοροι οξυδερκείς ερευνηταί προσήγγισαν αυτές τις έννοιες και μάλιστα απεκαλύφθη ότι το αλφάβητό μας είναι και προσευχή στον Ηλιο. Εις το 3ο τεύχος της ΤΕΤΡΑΚΤΥΟΣ έγινε προσπάθεια μελέτης του γράμματος -Ε- και εις αυτό το άρθρο θα προβληθούν σκέψεις περί του θειικού γράμματος -Θ- και της θέσεως που το -Θ- κατέχει εις το αλφάβητο ως 9ο γράμμα..

Είναι φανερό και γενικά αποδεκτό από τους μελετητές ότι το γράμμα -Θ- συμβολίζει το Θείον. Αυτό προκύπτει από μελέτη τόσο των αρχαιολογικών ευρημάτων όσο και της γλώσσας. Υπάρχουν  διάφορες γραφές   γιά το -Θ- οι οποίες εκφράζουν διάφορες έννοιες του Θείου όπως το πανάρχαιο   , το μυητικό  και το Πυθαγόρειο Θ το οποίο επεκράτησε.

Το κοσμικό -- των μυστών, είναι ο κύκλος και το κέντρο του, ταυτιζόμενα δηλ. το όλον και το κέντρο του. Είναι το ταυτόσημον του υποκειμένου και του αντικειμένου της Δημιουργίας, του Δημιουργού και του Δημιουργήματος. Εκφράζει την αντικειμενική θέση του Θείου, το οποίον περικλείει το γήινο δημιούργημα, το αγκαλιάζει κυκλικά και εξελίσσεται μαζί του. Αυτή η θεολογική άποψις των προγόνων μας, ήταν η γενεσιουργός αιτία των απίστευτων πνευματικών επιτευγ-μάτων τους. Το Θείον ευρίσκεται παντού και οι άνθρωποι είναι φορείς του και ως εκ τούτου η επιδίωξις της θεώσεως και της αρετής είναι επιβεβλημένη αλλά και αυτονόητη γιά τους Έλληνες.

Η Θέωσις αποτελεί σκοπό της υπάρξεως και υποχρέωση των ευσεβών και γι' αυτό οι Έλληνες Θεοί έχουν πολλά πρόσωπα ώστε όλες οι ηθικές δυνάμεις της Θειικής Φύσεως να οδηγούν σε Θέωση. Ακόμη και ο κάκιστος πόλεμος, ως αναγκαίο κακό, εκφράζεται με θείο πρόσωπο ως Άρης. Φυσικά, ως πόλεμο εννοούμε τις συνθετικές και εξισορροπητικές δυνάμεις που αναπτύσονται από τις κοσμικές ή γήινες ή και ανθρώπινες δράσεις και αντιδράσεις. Ήταν αδιανόητη η δογματική αντίληψις του διαφορετικού του Δημιουργού από την μία μεριά και του Δημιουργήματος από την άλλη (όπως π.χ. στον ιουδαϊσμό). Αυτή λοιπόν η σημαντικότατη έννοια του αντιληπτικά ταυτόσημου του Θείου και του Έλληνα ανθρώπου, συμβολίζεται με ένα θειικό γράμμα, το -Θ-.

Από τις αρχαιολογικές έρευνες σε χώρους όπου ετελούντο ιερά μυστήρια των Ελλήνων όπως π.χ. στην Σαμοθράκη, έχουν βρεθεί κεραμικά, τα οποία φέρουν μόνο το μυητικό --. Συγκεκριμένα, βρέθηκαν πιάτα με το -- στο εσωτερικό τους.

Είναι συγχρόνως το -- Αστρολογικό σύμβολο του Ηλίου, σαν  ύψιστη αντιληπτική εκδήλωση (ΦΩΣ) του θείου γιά τον πλανήτη, ενώ το -- είναι το αστρολογικό σύμβολο της ΓΗΣ σαν αντιδιαμετρική εκδήλωση του Θείου στα χαμηλά πεδία. Το --, συμβολίζει τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και τα τέσσερα στοιχεία από τα οποία αποτελείται το σύμπαν. Αυτά είναι, χθών, αήρ, ύδωρ, πύρ. Το σχήμα του σταυρού αποτελεί πανάρχαιο ιερό σύμβολο των Ελλήνων και διετηρήθη στην γραμμική Β με φωνητική αξία -ΚΑ-. Όμως, τα τέσσερα συστατικά στοιχεία του σύμπαντος δεν θα είχαν -Ε-νωθεί μεταξύ τους σε δημιουργική αρμονία αν δεν επιδρούσε επάνω τους το πέμπτο σώμα, το κυκλικό, ο ιερός Αιθήρ ο οποίος αποτελεί την Π-Ε-ΜΠΤΗ ουσία ή πεμπτουσία. Ο κυκλικός αιθήρ λοιπόν περιβάλλει τον ιερό ισοσκελή ελληνικό σταυρό δημιουργώντας έτσι το --. Και αυτό το σύμβολο υπάρχει στην γραμμική γραφή Β με φωνητική αξία -ΡΟ-. Τα μυστηριακά ΚΑ και ΡΟ πέρασαν τα πανάρχαια χρόνια, σαν ιεροί φθόγγοι, από πανάρχαιους Έλληνες αποίκους σε άλλους λαούς κι έτσι διετηρήθησαν έως σήμερα σαν καρρώ (σταυρωτό) και CROSS (σταυρός).

Ο απόλυτος σεβασμός των Ελλήνων προς το θείον, εκτός των συμβόλων, πέρασε και στην γλώσσα. Επί παραδείγματι, οι παραστάσεις του Ηρακλέως και του Ηφαίστου, οι οποίες παρατίθενται, δείχνουν ακριβώς αυτό. Ότι, λειτουργούσε κάποιος, άγνωστος σε μας μηχανισμός, πιθανότατα ιερατικός, ο οποίος επέβαλε τους προκατακλυσμιαίους κανόνες στην γλώσσα. Έτσι, λόγω θεότητος, μπροστά από τα ονόματα προσετέθη το γράμμα -Θ-. Δηλαδή, ο Ηρακλής γίνεται Θεραλκης δηλ Θεός-Ηρακλής και ο Ήφαιστος γίνεται Θήφαιστος δηλ. Θεός Ήφαιστος.

Παρομοίως, εις την ομηρική αλς προσετέθη το -θ- και εθεοποιήθη αφού έγινε θάλς=θάλασσα. Και δεν είναι δύσκολο να ενοήσουμε τους λόγους διά τους οποίους εθεοποιήθη η Θάλασσα, η οποία ήταν το κύριο εργαλείο πολιτιστικής, οικονομικής και κοινωνικής αναπτύξεως των φρενόσπορων, παμφρόνων και νοοτόκων Αιγαίων.

Το έννατο γράμμα, το γράμμα της Θεότητος, υπάρχει και ορίζει τις λέξεις εκείνες οι οποίες δηλώνουν θεία παρουσία, θεία προέλευση, θείες καταβολές και θεία καταγωγή. Η λέξις -Θ-εός θα ήταν αδιανόητη γιά τους Έλληνες αν δεν είχε -Θ-. Το ίδιο και η λέξη άν-Θ-ρωπος. Η ψυχή του ανθρώπου προσεγγίζει το θείον με τον αι-θ-έρα και τα αιθερικά πεδία τα οποία ο -Θ-έτει ο Θεός. Η ύψιστη θεολογική και φιλοσοφική γνώσις είναι προσπάθεια θεώσεως και προσεγγίσεως της αλη-θ-είας.

Επειδή η διαιώνισις του είδους γίνεται κυρίως από την γυναίκα, θα ήταν αδιανόητο να μην υπάρχη -Θ- εις το Θ-ήλυ το οποίον -Θ-ήλυ μεταφέρει την ζωή μέσω της Θ-υλής. Το -Θ-ήλυ, σαν το -Θ-είον, αγκαλιάζει την εστία (το σπίτι. την οικογένεια) και δημιουργεί την -Θ-αλπωρή και την -Θ-έρμη, την τόσο αναγκαία γιά την ανάπτυξη της οικογένειας. Χωρίς την -Θ-εία -Θ-ηλυκή -Θ-αλπωρή δεν νοείται ιδανικό της οικογένειας σύμφωνα με τους Θ-είους φυσικούς νόμους. Και στο τέλος έρχεται ο Θάνατος τον οποίον κανείς δείχνοντας το πεπερασμένο του σώματός μας αλλά και την φάση ενώσεως της ψυχής με το -Θ-είον από το οποίον εκπορεύεται. Και στους εναπομένοντες απομένει ο -θ-ρήνος και το πέν-θ-ος.

Διαιώνισις όμως δεν νοείται δίχως διατροφή, δηλαδή τροφή. Η ελληνική γλώσσα υπέστη αλλοιώσεις αλλά διετήρησε και τα υπερούσια αρχέγονα στοιχεία της. Η λέξη τροφή δεν είναι η απόλυτα σωστή γιά να περιγράψη το σύνολον των ουσιών που καταναλώνουμε διότι δεν μιλάμε για τρεπτικές ουσίες αλλά γιά -Θ-ρεπτικές ουσίες και γενικά γιά -Θ-ρέψη και όχι τρέψη. Ότι προσφέρεται από το θείον για διατροφή αποτελεί -Θ-ροφή. Ότι κατεργάζεται και δημιουργεί ο άνθρωπος γιά κατανάλωση, βάζοντας -Τ-έχνη, αποτελεί πλέον τροφή διότι απέκτησε το γράμμα -Τ- που σημαίνει τέχνη και τεχνουργία. Γιά παράδειγμα, η φύσις μας έδωσε τις απαραίτητες -θ-ροφές γιά να παρασκευάσουμε "πίττα" αλλά χρειάζεται τέχνη για ολοκληρωθή αυτή συνταγή και το τελικό προϊόν δεν υπάρχει στην φύση κατατάσσοντάς το έτσι στις τροφές.

Ο άνθρωπος, στις δύσκολες γαιολογικά περιόδους, εθρέφετο από την φύση. Ήταν κυνηγός και συλλέκτης (hunter and gatherer). Η διατροφή του απετελείτο από χόρτα, φρούτα, ρίζες καρπούς κλπ. Αυτά όλα είναι -θ-ροφές. Σαν κυνηγός όμως ήξερε να καταναλώνη κρέας το οποίο έπερνε από τα -θ-ηράματα ως αποτέλεσμα -θ-ήρας άρα ήτο -θ-ηρευτής και όχι κυνηγός. Επίσης έτρωγε ιχ-θ-είς και ορνί-θ-ια.

Στην συγκρότηση των ελληνικών κοινωνιών, η αντιληπτική επίδρασις του θείου έπαιζε πρωταρχικό ρόλο. Στους συμβολισμούς των λέξεων που προσδιορίζουν την υπεροχή των Ελλήνων, απαραίτητα υπάρχει το -Θ-. Οι Έλληνες ήθελαν να τους διοικούν θεόπνευστοι βασιλείς οι οποίοι θα ήσαν σε επαφή με το θείον μέσω του -θ-ώκου -θ-ρόνου των. Η μυθολογία βρίθει παρομοίων αναφορών. Η ελληνική κοινωνία όμως είχε σαφή γνωρίσματα. Τα η-θ-η, τα έ-θ-ιμα και τους ιερούς -θ-εσμούς της. Και το κυριότερο έ-θ-ιμο ήταν η -θ-υσία, σαν ύψιστη συνειδητή προσφορά στο θείον και σαν συνειδητή πράξη αναγνωρίσεως και τιμής της προσφοράς της φύσεως προς τον άνθρωπο. Η ιερά μέθεξις -θ-ύματος και -θ-ύτη καθόρισε την προηγμένη οικολογική αντίληψη των Ελλήνων η οποία έφθασε έως θεοποίηση της Φύσεως, όπως αρμόζει.

Πάντοτε όμως προ της μεθέξεως (θείας κοινωνίας) προηγείτο η σωματική και ψυχική κά-θ-αρσις.
Αντιληπτικά δε, το Θείον σημαίνει και ειδοποιεί τους ανθρώπους μέσω -Θ-αυμάτων. Και κατά την μαντική όμως, το αρχαιότερο ίσως μαντείον, αυτό του Διός στην Δωδώνη, εδέχετο τα θεία μηνύματα μέσω του -Θ-ροϊσματος των φύλλων της ιεράς φηγός.


Οι ιστορίες και αντιλήψεις των θείων εκφάνσεων κωδικοποιήθηκαν και απεκρύβησαν στην Μυ-Θ-ολογία ώστε να μην αποτελούν προσπελάσιμο υλικό στους βέβηλους και μη άξιους της Λήψεως. Η Μυ-Θ-ολογία λοιπόν είναι μία Μήτρα που αναπαράγει τις εκδηλώσεις του Θείου και υποχρεωτικά περιέχει το -Θ-.

Ο κύριος στόχος της διαπαιδαγωγήσεως των αρχαιοελληνοπαίδων ήταν το ελεύ-θ-ερον φρόνημα. Η αρχαιοελληνική παιδεία εδίδασκε ή-θ-ος, έ-θ-ος, διαρκή επιδίωξη του αγα-θ-ού, του εσ-θ-λού (καλού), του σωστού ή ορ-θ-ού, καρτερία και υπομονή στους άχ-θ-ους (βάρη ή βάσανα) και μεγα-θ-υμία καθώς και μά-θ-ηση. Επιδίωξις των μα-θ-ητών ήταν τα μεγάλα κατορ-θ-ώματα ή ά-θ-λα (ά-θ-λησις όχι μόνο σωματική) τα οποία επιτυγχάνονται με πει-θ-ώ (πει-θ-αρχία), με πά-θ-ος αλλά κυρίως με -θ-άρρος. Το εκπαιδευτικό αυτό σύστημα οδηγούσε, μέσω της πολιτικής και εθνικής υπευ-θ-υνότητος, στην ελευ-θ-ερία.

Γεωγραφικά, η ιερότερη γή των Ελλήνων ήταν αυτή της  περιοχής του Ολύμπου, της υποτιθέμενης κατοικίας των Θεών. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, οι αρχαίοι γνώριζαν ότι ο Όλυμπος ήταν το αρχαιότερο όρος της γης αλλά και το υψηλότερο της Ελλάδος. Ονόμασαν αρχικά την χώρα αυτή -Θ-ράκη, όπου -Θ- Θεοί, -Ρ- ροή και -Α- Άναξ. Ιερό γιά τους Έλληνες το όνομα της χώρας αυτής.

Όμως, εκτός των βαρυσημάντων λέξεων που περιέχουν το ιερό -Θ-, και των μηνυμάτων τα οποία περιέχονται στις περισσότερες λέξεις με -θ-, σαν κανόνες εθνών και κοινωνιών, θα εξετάσουμε και την αριθμητική αξία και σημασία του -Θ- ως ιερός αρι-Θ-μός εννέα -9- .
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου