Δεν είναι εθνομηδενιστές, Μίκη. Τυχοδιώκτες είναι!

Δευτέρα 05 Φεβρουαρίου 2018
Του Θανάση Μαυρίδη

Η θρασυτάτη κυβέρνηση των Αθηνών δεν πτοείται από λαϊκές συγκεντρώσεις. Τώρα που ο λαός έχει την εξουσία, ποιοι τολμούν να διαδηλώνουν και να την απειλούν; Οι εχθροί της! Ο Αλέξης τους αγνοεί και θα προχωρήσει μέχρι το τέλος. Και τη Μακεδονία θα δώσει, και τα Ίμια θα «καταπιεί» και με τους Αλβανούς θα συζητήσει την Τσαμουριά και λοιπές «εκκρεμότητες».

Δεν είναι εθνομηδενιστές, όπως τους αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τυχοδιώκτες είναι που στην προσπάθειά τους να διατηρηθούν στην εξουσία είναι ικανοί να ξεπουλήσουν τα πάντα. Το έχουν ήδη κάνει με τον Schaeuble. Έδωσαν στους Γερμανούς τη δημόσια περιουσία της χώρας για τα επόμενα 99 χρόνια. Προχωρούν απτόητοι και στα εθνικά θέματα. Πρόκειται για αληθινή λαίλαπα.

Ό,τι έχει συμβεί και ό,τι θα συμβεί το χρεώνονται και οι συνέταιροι του Τσίπρα. Οι φανεροί και οι αφανείς συνεταίροι του. Εκείνοι που τον στηρίζουν χρόνια τώρα, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο κάνουν κάποιο μεγαλειώδες παίγνιο, σαν να πρόκειται για τους μαιτρ της στρατηγικής. Η χώρα ξεπουλιέται κομμάτι – κομμάτι και την υπογραφή τους την έχουν βάλει φαρδιά πλατιά και οι ίδιοι, οι οποίοι εμφανίζονται και ως δήθεν μακεδονομάχοι και υπερασπιστές των ιερών και οσίων της πατρίδας.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν κυβερνάει μόνος του. Χωρίς τη βοήθεια των αφανών εταίρων του θα είχε ήδη καταρρεύσει. Χωρίς τη βοήθειά τους στη Δικαιοσύνη, στο στρατό, στο επιχειρηματικό κατεστημένο, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα ήταν αυτή την στιγμή σε θέση να υπόσχεται λύσεις στους Γερμανούς, στους Αμερικάνους και ενδεχομένως σε όποιον άλλον περνάει απ’ έξω και ζητάει κάτι.

Οι ευθύνες τους αυτές έχουν καταγραφεί και θα αποδοθούν ακριβοδίκαια από την ίδια την Ιστορία. 

Δυστυχώς, αυτή την στιγμή δεν φαίνεται να είναι δυνατόν να αποτραπούν τα όσα δυσάρεστα έχουν ετοιμαστεί για μας στα μαγειρεία των συμμάχων και φίλων μας. Επειδή ακριβώς δεν διαθέτουμε μία ισχυρή κυβέρνηση που να μπορεί να τους λέει «όχι». Όλα τα θέματα βαίνουν προς «επίλυση». Η Ελλάδα που πρωταγωνιστούσε στα Βαλκάνια την προηγούμενη δεκαετία θα υπογράψει με τα χέρια της τη βαριά οικονομική και πολιτική ήττα.

Το θράσος τους δεν έχει τέλος. Αναζητούν σωσίβιο οπουδήποτε. Απειλούν, συκοφαντούν, υπόσχονται. Κάνουν τα πάντα. Αυτοί που τους στηρίζουν, ας σκεφτούν τι ακριβώς συνέβη χτες στο Σύνταγμα. Αν είδαν εκατοντάδες χιλιάδες χρυσαυγίτες και ακροδεξιούς, τότε δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό. 

Φωτιά είναι και απειλεί να τους κάψει. Και μαζί με αυτούς και όσους σκέφτονται να τους στηρίξουν με την ψήφο τους ή την αποχή τους από το Κοινοβούλιο, την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας θα φέρνει για ψήφιση τη... «συμφωνία».

Ένα συλλαλητήριο που άφησε πίσω του κυβερνητικά συντρίμμια

Δευτέρα 05 Φεβρουαρίου 2018

Του Αντώνη Πανούτσου

Τα νούμερα δεν τους βγήκαν. Μπορεί το συλλαλητήριο του Συντάγματος να μην είχε εκατομμύρια αλλά η προσέλευση ήταν μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Η οποία ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών.

Οπτικά δεν τους βγήκε. Σε εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές οι πιο «σοκαριστικές ακροδεξιές» φωτογραφίες που βρήκαν τα συριζαίικα site ήταν ένα γκρουπ που κούναγε ελληνικές σημαίες. Στο οποίο ένας γυμνός από την μέση και πάνω κούναγε μια ελληνική σημαία.

Πολιτικά επίσης δεν τους βγήκε. Ούτε η ΝΔ διασπάστηκε, ούτε λίγκα του Βορρά σχηματίστηκε. Ούτε πλέον είναι δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι άγεται και φέρεται από την ακροδεξιά. Εκτός αν υπολογίζει τον αριθμό των διαδηλωτών σε «μερικές χιλιάδες» ή τα έχει καταφέρει τόσο καλά που μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης «οι χρυσαυγίτες και η ακροδεξιά» να διοργανώνουν το μεγαλύτερο συλλαλητήριο στην Αθήνα.

Το συλλαλητήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν Βατερλό. Οι αντιδράσεις ήταν πυγμάχου που  βρίσκεται γκροκί στα σχοινιά. Φράσεις όπως «Γνώμονας της κυβέρνησης είναι το πατριωτικό συμφέρον, η μετριοπάθεια, η σύνεση και η επιμονή σε καθαρές θέσεις με στόχο τη συνεργασία, τη συνεννόηση και την συνανάπτυξη. Αυτή την στάση θα τηρήσει αταλάντευτα η ελληνική κυβέρνηση με πατριωτική ευθύνη γιατί κάθε άλλη μόνο σε εθνικές ήττες μπορεί να καταλήξει», που θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί από το γραφείο Τύπου της ΝΔ την δεκαετία του ’70, αλλά γράφτηκαν από το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2018, δείχνουν τον πανικό. Τον πανικό μιας κυβέρνησης που ψάχνει αδέξια για μετριοπαθές, εθνικό  προφίλ, όταν πριν λίγο καιρό η εξαλλοσύνη ήταν το χαρακτηριστικό της και κάθε τι το εθνικό το είχε για βρισιά.

Καμία «Κυριακή στο χωριό» που έπαιζε η ΕΡΤ3 στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, κανένας τίτλος του left.gr, «Συλλαλητήριο τα νούμερα δεν τους βγήκαν» και κανένα απομονωμένο σαν bunker του Αδόλφου, Μαξίμου, δεν μπορούσε να προφυλάξει τον Αλέξη Τσίπρα από την πραγματικότητα. Μέσα σε δύο εβδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες άτομα είχαν συγκεντρωθεί. Στην καλύτερη για να αποδοκιμάσουν την πολιτική της κυβέρνησης του στο σκοπιανό. Στην χειρότερη το σύνολο της διακυβέρνησης του.

Στο άμεσο μέλλον το συλλαλητήριο θα αναλυθεί. Κάποια όμως συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν και σήμερα. Το πρώτο είναι ότι ένας κόσμος δεν θέλει διχασμό. Θέλει ένα κοινό στόχο που θα τον ενώνει. Αν αυτός είναι εθνικός τόσο το καλύτερο. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο διχασμός που ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «αυτοί ή εμείς» και τις ονομασίες τούνελ των εθνικών οδών με ονόματα καπεταναίων του εμφυλίου υπέθαλψε, μοιάζει να πνέει τα λοίσθια.

Το δεύτερο ότι τα συλλαλητήρια κάνουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη αρχηγό όχι μόνο της κεντροδεξιάς αλλά και της δεξιάς. Αν είχε αποφασίσει ότι αυτοί που πήγαν στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ήταν εθνίκια, χρυσαυγίτες, ακροδεξιοί, στρατόκαυλοι, θρησκόληπτοι ή νούμερα, θα είχε παίξει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ και θα είχε χάσει. Πόνταρε στο ότι ήταν πατριώτες δεξιοί, που ανάμεσα τους υπήρχαν και τέτοιοι. Και κέρδισε. Αφήνοντας τον Τσίπρα ζαλισμένο να ψάχνει για νέο πολιτικό πρόσωπο που θα διατηρήσει ακόμα λίγο το κόμμα του στην εξουσία.  

Η αρχή του τέλους του ΣΥΡΙΖΑ

Δευτέρα 05 Φεβρουαρίου 2018

Του Σάκη Μουμτζή

Μετά τη μεγάλη έκπληξη της Θεσσαλονίκης ήρθε η σειρά της Αθήνας.

Ήταν κάτι το αναμενόμενο μια μεγάλη συγκέντρωση. Όχι όμως σε αυτές τις διαστάσεις. Όχι με τόσο πλήθος κόσμου και κυρίως με τόσα νέα παιδιά.

Η σημερινή ημέρα είναι μια άλλη ημέρα πλέον. Έχει δημιουργηθεί ένα καινούργιο πολιτικό σκηνικό. Το αμέτρητο πλήθος που συγκεντρώθηκε, με μια μυριόστομη κραυγή αποδοκίμασε την κυβέρνηση, όταν ο Μ. Θεοδωράκης αναφέρθηκε σε αυτήν.

Τα κίνητρα που ώθησαν αυτό το πλήθος πολιτών να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο, είναι ποικίλα. Και είναι, τελικά, θέμα οπτικής του καθενός να τα ιεραρχήσει. Στην πολιτική εκείνο που μετρά, στον παρόντα χρόνο, είναι το αποτέλεσμα.

Αυτό διαμορφώνει καταστάσεις. Οι ερμηνείες έρχονται αργότερα.

Ποιοι είναι οι ηττημένοι αυτού του πρωτοφανούς συλλαλητηρίου;

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Α. Τσίπρας. Αποδοκιμάστηκε η πολιτική του, εν όλω ή εν μέρει. Πολύ δύσκολα πλέον θα μπορέσει να επιλύσει το Σκοπιανό σύμφωνα με την δρομολογημένη λύση της σύνθετης ονομασίας.

Δεν νομίζω να θέλει να αυτοκτονήσει πολιτικά, πολύ δε περισσότερο αν αληθεύουν οι φήμες για «σαλαμοποίηση» της λύσης.

Αυτό που προέχει για τον πρωθυπουργό είναι να διασώσει τον κυβερνητικό συνασπισμό. Οι σχέσεις με τους ΑΝΕΛ είναι τεταμένες, κυρίως λόγω του Σκοπιανού ζητήματος.

Ο Π. Καμμένος ενδιαφέρεται και για την επόμενη ημέρα. Δεν επιθυμεί να συνδέσει την τύχη του με αυτήν του Α. Τσίπρα, καθώς το ακροατήριο του δεν επιθυμεί την προωθούμενη λύση.

Αντιθέτως, το ακροατήριο του Α. Τσίπρα εδώ και δέκα χρόνια τους Σκοπιανούς τους αποκαλεί «Μακεδόνες». Ο Α. Τσίπρας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους δικούς του.

Εχει πρόβλημα με τον Π. Καμμένο και κυρίως με την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.

Συνεπώς το ερώτημα είναι: Θα συνεχίσει αταλάντευτος τον δρόμο του συμβιβασμού, ή ευσχήμως θα υπαναχωρήσει προ της λαϊκής κατακραυγής;

Η μια επιλογή χειρότερη από την άλλη. Θα σταθεί ιδιαίτερα τυχερός αν τορπιλισθεί η μεσολαβητική προσπάθεια, λόγω της αδιαλλαξίας των ηγετών της FYROM.

Έτσι, θα διασωθεί πολιτικά και ο ίδιος –έστω τραυματισμένος— και ο κυβερνητικός συνασπισμός.

2. Το πρωτοφανές συλλαλητήριο ανέδειξε και μια ακόμα κατηγορία ηττημένων. Όλους αυτούς του σοσιαλ-φιλελεύθερου χώρου που επί 15 ημέρες καθύβριζαν όσους είχαμε διαφορετική άποψη από τη δική τους.

Τη διαφορετικότητα –δομικό στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας- τη βάφτισαν «εθνικιστική υστερία».

Με λογικά άλματα συνέδεσαν το συλλαλητήριο για την ελληνικότητα της Μακεδονίας με τον αντιμνημονιακό λόγο. Και όσο η πραγματικότητα διέψευδε τις θεωρητικές κατασκευές τους τόσο πιο πολύ κραύγαζαν.

Αλλά η εμμονή τους να ερμηνεύουν τα γεγονότα με βάση τον εθνολαϊκισμό, τους έκανε να βλέπουν το τυρί και όχι την φάκα.

Το τυρί ήταν η επίλυση του Σκοπιανού ζητήματος και η φάκα η απρόσκοπτη παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Υψηλού βαθμού πολιτική μυωπία.

Εκείνο το οποίο διαφαίνεται από τις δύο πατριωτικές συγκεντρώσεις είναι η αναστήλωση της ιδέας της πατρίδας και της σημαίας. Δύο έννοιες που η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μετά τη Μεταπολίτευση, τις μετέθεσε στο χώρο της απαξίας.

Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με όλες τις στρεβλώσεις της, είχε και ένα καλό. Βοήθησε να αναπτυχθούν μέσα στην κοινωνία ισχυροί θύλακες αντίστασης, ώστε να αρχίσουν να αποδομούνται οι αξίες που ηγεμόνευσαν μετά τη Μεταπολίτευση.

Τα δύο συλλαλητήρια είχαν και αυτήν την παράπλευρη απώλεια για την, κάθε απόχρωσης, Αριστερά.